عیدانه ای در فراق عزیزان از دست رفته

 

 

بهار سال گذشته عزیزانی در بین ما بودند که اکنون خانواده ها و  آشنایان آنها نوروزی متفاوت با هر سال را در دلتنگی و غم فراق آنها آغاز می کنند و حتی کودکان هم که دوری این بزرگوران را لمس نمی کردند با فرا رسیدن وقت گرفتن عیدی جای خالیشان را حس می کنند.

5 شنبه شب آخر سال 88 جهت بزرگداشت شادروانانی که در این سال به رحمت خدا رفته اند مراسمی در مسجد جامع شهرمان با تلاوت آیاتی از کلام الله مجید و سخنرانی حاج آقا احمدی نسب امام جمعه محترم  برگزار شد.

 

به ارواح پاک این عزیزان

رضا خواجه ای - حاج حسین آقا حسینی - کبری عباسی (همسر حاج حسین منشی)- جواهر رحیمی دستگردی - جواد جوادی - رقیه خدایی (حلوانی – همسر عباس علی اشرف)- حاج محمد حسینی(حاج محمد حاج محمد علی) - حسین عموحیدری - محمود محمدی نژاد(نوروز) - صغری تقیان(همسر علی آقا) - زهرا همسر مرحوم حسینعلی حمامی - حسن رنجبر (امامزاده ای)-علی زمانی (خارائی)- فاطمه شیری (همسر مرحوم جعفر جمالدینی)-زینب رحیمی (شاه محمد علی شاه) - اسماعیل اشکستانی- رضا قاسمی (پدر ابوذر)- حاج دیدارقلی حسینی - رحمت الله قنبری - فضه مردانی (همسر مرحوم حاج رضا سیف)- زهرا رضایی (همسر مرحوم سید رضا)- حاج عباس محمدی (حاج عباس محمد حسن)- خدیجه قاسمی(همسر مرحوم بابا قدمعلی) - رقیه حسینی - محمد قاسمی (فرزند محمد رضا کد خدا)و ولی الله جعفری (ولی استاد جعفر)

درود می فرستیم و از حضرت پروردگار برایشان غفران و  رحمت و برای بازماندگانشان اجر و صبر طلب می نمائیم و یاد و خاطره شهدای عزیز بویژه شهدای شهرمان و امام شهدا را نیز گرامی می داریم.

 

هر پدیده‏ای با خود پیامی دارد، ولی نوروز با خود پیام‏ها دارد. نوروز وقت‏خوشی است که باید آن را مغتنم شمرد و میهمان عزیزی است که باید قدومش را ارج نهاد.

امیدوارم که از این پدیده و تحول عظیم جهان هستی ما نیز بی نصیب نباشیم و بهاری شویم که شاید مثل بزرگوارانی که نامشان زینت بخش این پست شد بهاری دیگر برایمان نباشد.

پس دل را از غبار شرک، کفر، منیت، غرور، شهوت، نسیان و نفاق پاک کنیم و آنگاه دلی خواهیم داشت که لایق است اسم مهدی را صدا کند و برای غریبی او بگرید.
آری بیائید با تحول خود کمی از تنهائی آقایمان بکاهیم، بیائید اصل خود را که در زرق و برق های دنیا گم کرده ایم دوباره بیابیم و آنرا صیقل دهیم.

 

هر وقت‏خوش که دست دهد مغتنم شمار

کس را وقوف نیست که انجام کار چیست

 

کهنسالترین معلم بازنشسته به دیار حق شتافت.

  آقایحسین حسینی (توکلی) تودِشکی  در سال ۱۲۷۸ هجری چشم به جهان گشود. پیرترین فرهنگی بازنشسته که بهحاج حسین آقامعروف است سالهای متمادی و زمانیکه که فقر فکری و مالی در کشور حاکم بود و عدم  امکانات تحصیلی در مکتب خانه ها بیداد می کرد به تعلیم و تربیت نوجوانانی پرداخت که امروز پدران و پدربزرگان ما هستند و تا سال ۱۳۴۲ که به افتخار بازنشستگی نائل آمد خاطرات ماندگار و عظیمی در اذهان از خود به یادگار گذاشت.

کهنسالترین معلم بازنشسته در ماههای اخیر بدلیل کسالت و عدم توانایی در راه رفتن، در خارج از منزل دیده نمی شد و خانواده محترم ایشان در پرستاری و مراقبت از او دقت و مراقبت تحسین برانگیزی داشتند، تا اینکهدر مورخ ۴/۱۲/۸۸ در سن ۱۱۰ سالگی در وطن خود شهر تودِشک، دار فانی را وداع گفت.

مصیبت از دست دادن این سرمایه بزرگ فرهنگی را به خانواده محترم بویژه فرزند ایشان آقای مهندس حسینی معاونت محترم مالی واداری شهرداری تودشک، نوه ایشان آقای مهندس کریمی عزیز، فرهنگیان و شاگردان او و مردم شهر تودشک تسلیت عرض می نمائیم و برای ایشان از پروردگار متعال طلب مغفرت و جاودانگی در سرای آخرت آرزومندیم.

قطعاً یاد او در اذهان مردم فهیم، فرهنگی و قدر شناس تودشک به نیکی باقی خواهد ماند.

 

 برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد ایشان می توانید به آرشیو این وبلاگ مراجعه و مطلب نگارش شده

در مورخ ۴/۴/۸۷ با موضوعکهنسالترین آموزگار بازنشستهرا ملاحظه فرمائید.