ولادت امام حسن مجتبی(ع)

 

 

ماه به نیمه رسیده است و درهای رحمت، بر روی جهانیان باز است. فراوانی رحمت و نعمت است و جان‏ها آکنده از عشق است. ماه به نیمه رسیده است که این چنین در کامل‏ترین صورت خویش به جلوه‏گری، دست‏افشانی می‏کند. ستارگان به تکاپو درآمده‏اند گرداگرد ماه بدری تا در آستانه حُسن خودنمایی ‏کنند؛ ماه تمامی که از ذخیره هستی به زمین هدیه داده شده است.

پانزده روز ریاضت را در این ماه طاعت، یک نفس دویده‏ایم تا در بشارت ولادت آینه دار  کرامت -امام حسن مجتبی (ع)، مژده عشق بشنویم و مژدگانی مهر بگیریم.

او که از اشراق مهربانی‏ها طلوع کرده و در بستر بخشندگی، دامن گسترده است.

او که در اولین تصویر زمینی‏اش، تبسمی شیرین به آینه نگاه پدر و مادر هدیه داده است.

او که اولین نواده نبوت است و نخستین زاده امامت.

از نسل نور است و زاده خورشید، از تبار هدایت است و قافله‏سالار مهر و امید.

اگر امام مجتبی علیه‏السلامرا کریم اهل‏بیت می‏خوانند، بدان جهت نیست که دیگر امامان معصوم از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است وامام حسن علیه‏السلامدر ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفته است؛ به زبان دیگر، امام، در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند آنچنان آیینه‏داری می‏کند که سزاواری این اسم اعظم را یافته است.

در واقع، خداوند تعالی در هر یک از اهل بیت علیه‏السلام صفتی از اسمای الهی خویش را شاخص گردانیده تا مردم برای رجوع، قبله حاجات واحد و یگانه‏ای داشته باشند؛ وگرنه، دیگر اهل بیت علیه‏السلام نیز از صفت کرامت به دور نیستند. چنین است که هر یک از آل اللّه‏ در صفتی بارز شده‏اند تا به واسطه آن، بر شفاعت عالَم، جلوه بیشتری بیابند.

 حَسَن، آینه حُسن خداوندی است؛ تصویر زیبایی خداوند است که در صورت خاکی نقش بسته است.

مجتبی، در آغوش پاک‏ترین مادران عالم چشم به جهان گشود و میوه قلب رسول اللّه‏ شد.

آمد و کرامت را از پدر آسمانی‏اش آموخت و چراغ کرامتش را برای اهل زمین برافروخت.

ثمره زندگیعلی (ع) و فاطمه (س)، پا به جهان خاکی گذاشت. خاک تا افلاک غرق نور و سرور شد.

تو که آمدی ستاره‏ها تکثیر می‏شوند و آفتاب، در شب‏های تاریک رخنه می‏کند.

همه پیراهن‏ها، بوی یوسف می‏گیرند و کبوتران از سقف خانه‏ها لبریز می‏شوند.

آسمان، آن‏قدر آبی می‏شود که آب‏ها از یاد می‏روند.

زندگی از لبخند تو آغاز می‏شود و باران‏ها ستاره می‏بارند بر ایوان‏های تاریک مانده ما.
با آمدنت، غروب‏ها کوتاه و کوتاه‏تر شدند و آفتاب، بلندتر از همیشه، بر پنجره‏های ما پدیدار شد.

تو که آمدی، گریبان‏های غریب، بغض شدند و اشک‏ها، باران‏های بهاری. جاده‏ها عاشقانه به تو ختم شدند و همه راه‏ها، صراط مستقیم.

بهارها در حاشیه سبز نام تو جان گرفتند.

تو که آمدی؛ غربت از تنهایی درآمد و عشق، در سینه‏های کوچک ما جوانه زد.

پرنده‏های بی‏آشیانه بر شانه‏هایت آشیان گرفتند و درخت‏ها به برکت نفس‏های معطر تو شکوفه زدند و سیب شدند.

با آمدنت، بوی علی در کوچه‏های غم‏زده کوفه جاری شد و صدای گریه‏های کودکانه‏ات، در صدای بال فرشتگان پیچید تا شب‏ها، با لالایی آرام تو، کائنات به خواب بروند.

چشم‏هایت، دورترین افق‏ها را روشن کرده است.

سینه‏ات، اقیانوسی است که همه اندوه‏های عالم را پذیرا خواهد شد.

با تو، دنیای پدرانه علی علیه‏السلام ، رنگین‏تر و تنهایی‏اش با رنگ مهربانی تو پر خواهد شد. تو که آمدی، آبشارها همه قد کشیدند تا در تن تو، خودشان را تطهیر کنند و رودخانه‏ها به دنبال کوچه خانه پدری‏ات دویدند تا بوی قدم‏هایت را به دریاها سوغات ببرند.

از نام تو، تنهایی می‏تراود و پرنده‏ها با آسمان آشتی می‏کنند.

چشمه‏ها در تشنگی کویر، جاری‏اند تا عطش تنهایی تو را تا کربلای غریب برادرت ببرند.

تو آمده‏ای تا منادی عشق و مهربانی در دلتنگی دورترین کوچه‏های شب‏زده باشی.

 

اما فراگیری علم و دانش  در احادیثامام حسن مجتبی علیه السلام:

علم و دانش کلید خیرات و دستیابی به سعادت است. بدون دانش نه راه سعادت معلوم است و نه حرکت ممکن؛ به همین جهت از مهم‏ترین مأموریتهای انبیا در طول تاریخ، تعلیم کتاب و آموزش مسائل دینی و تربیتی بوده است. از مهمترین توقّعات امامان معصوم علیهم‏السلام از شیعیان این است که اهل دانش و فراگیری حکمت باشند.

امام حسن مجتبیعلیه‏السلام درین باره فرمودند:

 «عَلِّمِ النّاسَ عِلْمَکَ وَ تَعَلَّمْ عِلْمَ غَیرِکَ»

دانش خود را به مردم بیاموز و دانش دیگران را یادگیر.
                                                                      بحار الانوار، ج 75، ص 111.

خداوند تمام امکانات فراگیری دانش را در اختیار ما قرار داده است. لذا لازم است که از چشم و گوش و فرصتها بیشترین استفاده را ببریم و با فراگیری دانش، شک و شبهه را از دل و درون خویش بیرون برانیم.

امام حسن علیه‏السلامفرمود:

«اِنَّ اَبْصَرَ الاَْبْصارِ ما نَفَذَ فِی الْخَیرِ مَذْهَبُهُ وَ اَسْمَعَ الاَْسْماعِ ما وَعَی التَّذْکیرَ وَ انْتَفَعَ بِهِ وَ اسْلَمَ الْقُلُوبِ ما طَهُرَ مِنَ الشُّبَهاتِ.»

به راستی، بیناترین دیده‏ها آن است که در خیر نفوذ نماید، و شنواترین گوشها آن است که تذکّرات [دیگران] را بشنود و از آن بهره‏مند شود و سالم‏ترین دلها آن است که از شک و شبهه پاک باشد.
                                                             تحف العقول چاپ اوّل، 1382، ص 408، شماره 17

 

 

ماه دل‏آرای نیمه رمضان، ماهی که درهای رحمت بر روی جهانیان گشوده شده را پانزده روز به انتظار نشسته‏ایم و به کرامت و مهربانی‏اش محتاجیم!

چقدر این دستان زخم‏خورده، به دستگیریکریـــــــــــــــم اهــــــــــــل‏بیـــــــــــــتمحتاج است!

از بزرگواریکریم اهل بیتعلیه‏السلام به دور است که هنگام نیاز و حاجت کسی، کرامت خویش بپوشاند و در انعام و اکرام به او بخل ورزد.

آن صفت کریمانه را که در اسما و صفات ذات الهی شنیده‏ای، در ظهور وجود مبارک حسن علیه‏السلام ببین!

خدایا! به «کریم اهل بیت»سوگند، سایه کرامت خویش را از ما دریغ مدار!

اگر تمام زندگی‏اش را چندین بار به نیازمندان بخشید و سفره‏های همدردی و کرامتش همواره گشوده بود، حالا که رمضان به نیمه رسیده و عطر سیب سرخ بهشتی، همه جا را فرا گرفته، حالا که از عطر میلادکریم اهل بیتعلیه‏السلام سرشاریم، دست‏های نیازمان را دراز می‏کنیم تا از شجره طیبه کرامتامام مجتبیعلیه‏السلام ، میوه اجابت بچینیم.

پس دست التماس ما و دامان کریمانه او!

 

 

در  ماه مبارک و لیالی قدر اگر چشمانتان باریدن گرفت و یادتان بود دعایی هم به حال بیابان کنید.