فزت و رب الکعبه

 

دیگر صدای دلنشین اذان از مناره‏های مسجد کوفه به گوش نمی‏رسد و صوت مناجات و راز و نیازهای مولا، در دل شب از نخلستان‏های کوفه برنمی‏خیزد.

آسمان، تیره است، زمین را سکوتی مرگبار فرا گرفته و دامن محراب، آغشته به خون است، آه زینب و ناله کلثوم بلند است.

ابرها می‏گریند، کوچه‏های کوفه می‏نالند و نخلستان‏ها سراپا اشک می‏شوند. دل‏ها سوگوار مردی است که جلوه انوار ذات ذوالجلال بود؛ مردی با جذبه‏های ناب، از سلسله نور، مرد شمشیر و عدالت، مردی به بلندای تاریخ، به وسعت زمین و هفت آسمان. کجاست بزرگ‏مردی که شجاعت و صلابتش، پشت مردان بی‏باک را به لرزه درمی‏آورد؟ کجاست صاحب زیباترین سخنان، بهترین حکمران، عادل‏ترین قاضی، بهترین الگوی جوانان ؟ علی، ای کرامت همیشه جاویدان، ای برتر از اندیشه افلاک و فراتر از گمان خاک! ای نفس‏هایت بهاران یقین، اشک‏هایت جویباران ایمان، ای زاده پاک، ای قتیل محراب، ای خروشان‏تر از اقیانوس عشق!

ای بزرگ‏مرد! از عطر جان‏ افزایت، خوبی‏ها جان می‏گرفت و مهربانی‏ها سایه‏گستر می‏شد.

ای ماه کوفه! کودکان را ببین که کاسه‏های شیر در دست، سر در گریبان یتیمی فرو برده‏اند و ناباورانه خسوف ماه تمامت را می‏نگرند. گرسنگان را ببین که چگونه سر بر خرابه‏های بی‏کسی نهاده و های‏های می‏گریند. صدای بیویه زنان بی‏سرپرست کوفه را بشنو که چگونه در سوگ غریبه نان‏آور شب‏های گرسنگی‏شان مرثیه‏خوان شده‏اند . ای تجسم عدالت و ایمان! چشم از تاریکی‏های این دنیا فرو بسته، رو به سمت کدام وسعت بی‏انتها می‏تازی؟ دل از چاه و نخلستان‏های غربت کنده، به اشتیاق آغوش کدام پنجره روشن پرواز می‏کنی؟ نعلین هزارپینه از پای فکنده، پا در رکاب کدام توسن تیزپرواز به سمت ابدیت می‏شتابی؟

چاه، با آن همه درد که در سینه‏اش نهفتی، با آن همه راز که تو در گوشش گفتی، چگونه پس از تو تاب آورد؟ نخلستان‏ها چگونه سایه بلندت را که آن گونه غریبانه بر سر چاه خم می‏شد، به فراموشی سپارد؟ پس از تو، اشک‏های معصومانه یتیمان کوفه را نوازش کدام دست مهربان التیام می‏بخشد؟

پس از تو، گرد و غبار یتیمی را چه کسی از سر و روی فرزندان زهرا پاک خواهد کرد؟ پس از تو، کیست که روح عدل و داد را در کالبد بی‏جان امت بدمد؟ کیست که تیرهای فتنه و نفاق را از چشم‏های حادثه بیرون آورد؟ کیست که تیغ ذوالفقارش، خواب از سر عمروعاص‏ها و معاویه‏ها برباید؟ ای ابرمرد تاریخ! هنوز طنین خطبه‏هایت در کوچه پس کوچه‏های کوفه طنین‏انداز است. هنوز گل زخم‏هایت بر تن رنجور زمان نقش بسته است. هنوز فریاد حق‏طلبی‏ات، در دامنه‏های هزاره‏ها می‏پیچد و چون موسیقی غم‏آلودی، مظلومیت تو را فریاد می‏زند.

در شب قدر، در خانه خدا، هنگام نماز، در حالت سجده عروج کردی و این چنین بود که بعد از اصابت شمشیر فرمودی: «فزت و رب الکعبه؛ به خدای کعبه رستگار شدم.» تو رفتی؛ اما زیباترین واژه خلقت، رساترین بانگ عدالت، مرتفع‏ترین قلّه انسانیت و محکم‏ترین دژ بندگی تا ابدیت خواهی ماند.

  

  

 ای پیشوای ما! ای پدر ایثار و ایمان! ای افتخار شهادت! یاد تو، نام تو و راه تو، سبزترین گل همیشه‏بهار دل‏های مؤمنان است.

 

دسته بندی :