میراث بزرگان (آب انبار)
سلام
یه چند روزی هست عزیزان آب انبار تودشک رو از آب خالی کردن جهت تمیز کاری و لاروبی
امروز دست اندرکاران و جمعی از اهالی برای انجام این مهم دست به کار شدند. اما متاسفانه کار زیادی انجام نشد چون وقتی رفتند پایین متوجه شدن نیاز به یه کار بزرگ داره- تمیز کردن کلی و تعمیر اساسی.
واقعا حیف از این بنا. معلوم نیست متولی انجام کار برای این ابنیه کجاست. خدایی چندین بار اقدام شده برای تعمیرات ولی ظاهرا از طرف میراث فرهنگی مخالفت صورت گرفته. مام توی این وبسایت چندین بار این مساله رو مطرح کردیم . از جایی می ترسیم که این بنای با شکوه با کم لطفی دوستان از بین بره و نابود بشه. در ادامه یه فایل تصویری از گوشه از فعالیت امروز و یه فایل تصویری از پیشینه ساخت این بنا قرار میدم. امیدوارم مورد قبول قرار بگیره.
دانلود فایل تصویری فعالیت جهت تمیز کاری آب انبار
دانلود فایل توضیح تاریخچه آب انبار زیبای تودشک
بر سر محل قرار گیری آب انبار بحث به وجود می آید که مردم می گرویند حاجی آخوند می خواهد آب انبار را روبروی خانه خود بنا کند اما ایشان دلیل می آورند که این محل بر سر مسیر راه رهگذران بوده و کسانی را که نظراتی چون ساختن در دروازه چو یا ساختن روبروی مسجد را داشتند متقاعد می نماید.
چهار گروه تشکیل می شود دو گروه زنان و دو گروه مردان که مردان روزها به کندن زمین مشغول و زنان شبها خاک موجود در چاله را خارج می نمودند. دور تا دور گودال را به صورت پله مارپیچ ساخته تا حرکت از پایین تا بالا برای خروج خاک راحت باشد آب انبار تودشک دارای مخزنی دایره ای شکل به قطر ۱۴ متر و ارتفاع تقریبی ۱۰ متر می باشد. پس از چند روز کندن به زمین سفت برخورد می کنند که برای حل مشکل از مقنی هایی که در مزرعه عربها بودند تعدادی را استخدام نمودند که روزها به کندن مشغول بودند و مردها نیز شبها خاک را از گودال خارج می نمودند. کف آب انبار تودشک طبق گفته مطلعان یک متر شفته آهک بوده و از این حیث بسیار مستحکم می باشد.در آن زمان جنبش همگانی به وجود آمده و همه مردم ازمرد وزن بدون هیچ عذر و بهانه ای کار را ادامه می دادند. هر کسی هر کاری از دستش بر می آمده انجام داده و خاک ها را با گونی خارج می کردند یک عده نیز مشغول دوخت کیسه های پاره بودند. کسانی که شتر داشتند مسئول جابجایی مصالح بودند. سنگ آهک را از شیراز کوه با فاصله ۵۰ کیلومتر از تودشک می آوردند و در محل فعلی دارالقرآن که قبلا کاروانسرا بوده است تخلیه و در کوره ای که در همانجا قرار داشته آماده کرده و می پختند. آب را از قنات به صورت جویی که آب آن توسط دو نفر از چاه کشیده می شد و در جوی جاری می شد به آنجا می رساندند و آهک را آماده می نمودند. عده نیز مسئول آوردند هیزم برای کوره آهک پزی بودند. بدنه آب انبار کامل شده و دیگر بودجه ای برای ساخت طاق آن باقی نماند تا زمانی که یک روز معصوم خانی در مسیر رفتن به نائین از این محل عبور کرده و در مورد ین آب انبار سوال می کند و پس از شنیدن اوصاف کار متقبل هزینه ساخت طاق آب انبار شده و خود نیز معمارانی از نائین و یزد برای این کار به تودشک می آورد. بعد از آن رمضان برادر دوست محمد (به گفته راوی) که از مال و مکنت برخوردار بوده و بچه ای نداشته توسط کدخدا حاج علی اکبر حسینی فراخوانده شده و از او خواسته می وشد بادگیری برای آب انبار احداث نماید که او هم با قبول هزینه بادگیر بیرونی آب انبار را می سازد و استاد حاجی هم که جوان بوده و باید به خدمت می رفته با قبول وجه خدمتش توسط فردی که گوینده او را به یاد ندارد متعهد ساخت دومین بادگیر ، بادگیر سمت مزار می شود و حاج محمد اعتمادی نیز که آن زمان نوجوان بوده است در کشیدن پوسته کچ طاق آب انبار به اساتید بنا کمک می کند.
